Dua Zamanı

Kul dilediği zaman ve içinden geldiği gibi dileğini Rabbine arz edebilir. Nitekim dua için belirli bir zaman yoktur ancak Hz. Peygamberin hadislerinde duanın kabulünde etkili olan bazı zaman dilimlerinden bahsedilir. Bazıları şöyledir:

• Cuma gününde duaların kabul edileceği bir an (icabet saati) mevcuttur. Bu anın ikindiden sonra olduğuna dair rivayetler vardır.[1]
• Secde anındaki dua. Peygamber, “Kulun rabbine en yakın olduğu an secdeye varmış olduğu andır; secdede duayı çokça yapın.”[2] buyurur. Buradaki dualar kalpten yapılmalıdır.
• Oruçlunun iftar anında yapacağı dua geri çevrilmez.[3]
• Gecenin son üçte birlik diliminde Allah Teâlâ kullarına seslenir ve: “Bana dua eden yok mu ona cevap vereyim, ihtiyacı olan yok mu istediğini vereyim, af dileyen yok mu onu affedeyim.”[4]
• Ezan ile kamet arası yapılan dua geri çevrilmez.[5]
• Gecenin son saatleri ve farz namazlardan sonra yapılan dua reddolunmaz.[6]

YAZARLAR | 31 Mayıs 2020 Dua Kulluğun Özüdür 31 Mayıs 2020

Öte yandan bazı insanların duaları Allah Teâlâ nezdinde makbuldür. Söz gelimi misafirin ev sahibine, zulüm görenin, ana-babanın çocuklarına, müminin mümin kardeşine gıyabında yaptığı dua geri çevrilmez. Bir mümin, din kardeşine dua ettiğinde bir melek ona “amin” der ve aynısını Allah sana da versin diye duada bulunur. Hatta bu dua en hızlı şekilde karşılık görür.[7]

Allah’ın güzel isimleri ile dua etmek onun kabulünü güçlendirir. Kur’ân-ı Kerîm’in, “En güzel isimler Allah’ındır. O hâlde O’na o güzel isimlerle duâ edin.” (A’raf suresi, 7:180) ayeti buna işaret ettiği gibi Hz. Peygamber Allah’ı güzel isimleriyle anan kimsenin, deniz köpükleri kadar çok günahı da olsa affedileceğini müjdeler.[8]

Duada Allah’a hamd ve Hz. Peygambere salâtü selam ile başlamak adaptandır.

Nevevî’nin el-Ezkâr adlı eseri günlük hayatta Hz. Peygamber tarafından yapılması tavsiye edilen duaları konu alır. Bazı âlimler “paran yoksa evini sat el-Ezkâr’ı satın al” demişlerdir.

Doğrusunu en iyi Allah bilir!

[1] Ebû Dâvûd, “Cumua”, 202.

[2] Müslim, “Salat”, 215; Nesâî, “Da’avat”, 118.

[3] İbn Mâce, “Sıyâm”, 48.

[4] Buhârî, “Teheccüd”, 14; Müslim, “Salâtü’l-müsâfirîn”, 168.

[5] İbn Ebî Şeybe, VI, 30, 31.

[6] Tirmizî, “Da‘avât”, 79.

[7] Müslim, “Zikir”, 87, 88; Ebû Dâvûd, “Vitr”, 29.

[8] Buhârî, “Da’avât”, 65; Ebû Dâvûd, “Salât”, 359.